#12

Wiem, że nie powinnam pisać tutaj takich rzeczy, ale już nie wytrzymuję psychicznie. Zostawiła mnie bez powodu moja najlepsza przyjaciółka, i w sumie jedyna taka prawdziwa. Nie widziałam jej od miesiąca, nie odzywa się do mnie, unika mnie. Zupełnie bez powodu. Ostatni raz się z nią widziałam jak byłyśmy na rowerze jak przejechałam 70km, miałyśmy się wieczorem spotkać, miała zadzwonić. Nie zadzwoniła. Od tej pory żadnej oznaki życia z jej strony.
Czuję się jak jakieś gówno, co jest ze mną nie tak, że odpycham od siebie ludzi? I to tych, których najbardziej właśnie potrzebuję... Nigdy się nie spodziewałam, że ją również... Już chyba nigdy nikomu nie zaufam. Ostatnio uwielbiam zażerać smutek jedzeniem pod przykrywką, że "te dni się zbliżają" albo "a bo dużo nauki w szkole", ale nauka zawsze była, kiedyś potrafiłam nawet nic prawie nie jeść, mimo tego jakoś funkcjonowałam, a teraz wpycham w siebie masakryczne ilości jedzenia, że aż mój brat zaczął się do mnie czepiać, że ja chyba za dużo jem i czy przypadkiem nie tyję. Nie potrafię przestać. Po prostu nie potrafię.

Nie potrafię zrozumieć, co zrobiłam nie tak. Wszystko po kolei zaczyna tracić dla mnie sens. Ostatnio dużo czasu spędzam w domu w samotności, co dodatkowo powoduje jedzenie... Wpadłam w błędne koło, z którego nie potrafię się wydostać. Mam dość.

Czuję się samotna i niepotrzebna, i jeśli tak mają wyglądać moje wakacje... to nie mam pojęcia czy je chce, nie wiem czego właściwie oczekuję już od życia i na czym mi jeszcze zależy. Wszystko powoli traci swój urok. Codziennie muszę udawać przed innymi ludźmi, że jest wszystko w porządku, fałszywie się uśmiechając i śmiejąc z byle czego, byle by nikt nie zauważył, że coś jest nie tak. Weszło mi do w krew - bycie kimś kim nie jestem. Ale powiem wam, że ostatnio już to udawanie przestaje mi wychodzić, bo denerwuję się i krzyczę już nie tylko w domu, ale również w szkole. Po prostu wszystko tak mnie irytuje, jak nigdy. Może to już minie, bo już koniec roku, ale nie minie ból po utracie najważniejszej osoby. Co w takim razie ma sens? Nic.

W szkole poprawiłam większość ocen, w tym fizykę, z czego jestem zadowolona, został mi polski, niemiecki i zrobić 1 zadanie z ti :). Myślałam, że poprawienie ocen sprawi, że moje kłopoty znikną i będzie mi lżej. Nie jest, wiadomo czemu...

Może jestem żałosna, że napisałam te nędzne wypociny tutaj, ale nie mam się komu wygadać, poza tym zbyt wiele negatywnych emocji we mnie siedzi, nie potrafię już tego w sobie trzymać. Teraz może przejdę do diety, ogólnie nie musicie czytać tamtej części notki, to tylko głupie moje narzekanie...

Śniadanie: kromka chleba z serem białym
Obiad: jakieś 3 kluski drożdżowe bo nie bylo co na obiad zrobic-,-, niestety pół paczki chipsów + sok pysio, szklanka soku frugo żółtego
Kolacja: muesli orzechowe z mlekiem + herbata zielona

Chyba zjebałam dietę, ale ja wszystko po kolei jebię w tym swoim nędznym życiu, choćbym nie wiadomo jak się starała. Ale i tak się nie poddam, bo bym się zanudziła na śmierć w tym życiu, gdybym nie próbowała walczyć o marzenia.
Trochę długa ta notka, ale cóż ponarzekać trzeba, moje ulubione zajęcie ostatnich dni. Pozdrawiam!